ไปดูเรื่องนี้เพราะ กำกับโดย ริชาร์ด ลิงเลเตอร์ ครับ (ก็พูดถึงเฮียประปรายมาบ้าง) แถมเห็นคะแนนวิจารณ์ก็ดี นี่ก็ยังเสียดายแทน Boyhood อยู่เลย ผมเป็นแฟนหนัง ริชาร์ด ลิงเลเตอร์ เพราะชอบหนังที่เขากำกับหลายเรื่อง และยังได้ยินว่าหนังเรื่องนี้มีบรรยากาศเหมือนเป็นภาคต่อของ Dazed and Confused ของผู้กำกับคนนี้เหมือนกันซึ่งเป็นหนังวัยรุ่นที่ได้รับคำชื่นชมเรื่องนึง และป่านนี้ก็ยังไม่เคยดู แต่จะไปหามาดูก่อนมันก็ไม่ทัน Everybody Wants Some!! เข้าแล้วก็ไปดูก่อนละฟระ
ซึ่ง...ทีแรกก็ตกใจว่า เย้ยย ไหงรอบมันน้อยจุงเบย! แต่ก็อยากดูน่ะ ก็หารอบไปดูให้ได้ล่ะฟระ
ผมรู้อะไรเกี่ยวกับหนังแต่คร่าวๆ รู้แค่ว่าเป็นหนังวัยรุ่นราวๆยุค 80 (มัง?) แต่แค่นั้นก็พอ ดูก่อนค่อยว่ากัน ว่าไปตอนไปดูนี่แม้จะรอบน้อยแต่ก็คงมีคนสนใจอยากดูเรื่องนี้เยอะเหมือนกันเพราะรอบที่ดูก็ดูจะเกือบเต็ม ยังไงผมก็ดูของผมไปล่ะ
พอได้เห็นตัวอย่างหนังมาก่อนบ้าง และเห็นคำบรรยายสรรพคุณ ว่า ภาคต่อ Dazed and Confused (ประมาณนั้น - ซึ่งเราก็ยังไม่ได้ดู) ยิ้มไม่หุบ อะไรประมาณนี้ก็เดาๆตัวหนังไว้บ้าง แต่ก็ไม่แน่ใจหรอกว่ามันเกี่ยวกับอะไร พอดูไปจริงๆ ก็พอเข้าใจแฮะ หนังเกี่ยวกับชีวิตวับรุ่นจริงๆครับ เปิดมาด้วยเพลง My Sharona (ที่คุ้นๆว่ามีเพลงนี้ใน Super 8 ที่กำกับโดย เจ.เจ.อับรามส์ ด้วย? เพราะเรื่องก็เล่าถึงยุคเก่าตอนยังมีกล้อง Super 8) ในรถของหนุ่มคนนึงที่ขับไปเพื่อจะเตรียมตัวเข้าสู่การเป็นนักศึกษามหาลัย ซึ่ง...หลังพบปะเพื่อนฝูงแล้ว...ก็เต็มไปด้วยเรื่องบ้าบอเพี้ยนฮาวายป่วงมากมาย ก่อนการเปอดภาคการศึกษาจะเริ่มขึ้นในไม่กี่วันนี่แหละ
เอาจริงๆ ผมคิดว่าหนังไม่เกี่ยวกับผมเท่าไหร่ เพราะเรื่องโฟกัสไปที่กลุ่มนักกีฬาเบสบอลที่มาพักรวมกัน ในบ้านพัก แถมมีปาร์ตี้ระหว่างกลุ่มระหว่างบ้านให้ได้เละเทะนุงนังกัน ซึ่งก็เข้าใจได้จากสรรพคุณคำโปรยในตัวอย่างว่าหนังเหมือนเอาอดีตวัยมหาลัยของวัยรุ่นอเมริกันยุค 80 มาเล่า แม้จะทำให้นึกถึงเวลาทำอะไรบ้าๆบอๆกับเพื่อนฝูงในวัยเรียนวัยรุ่น(วุ่นรัก(อะฮิ้ว))ได้เหมือนกัน แต่ผมยงไม่ได้ยิ้มเต็มแก้มเหมือนชาวชนอเมริกันที่นึกถึงช่วงวัยนั้นของตัวเองเป็นแน่ เพราะความห่ามนั้นคงไม่อาจเทียบกันได้ มันจึงเป็นบริบทเฉพาะของอเมริกัน ทั้งปาร์ตี้ การสีหญิง หลอกอำเพื่อน รุ่นพี่รุ่นน้องอวดกันไปกันมา แต่ก็ไม่ยอมให้ใครลูบคมกลุ่มตรู และเบสบอล ฯลฯ ทั้งโน่นนี่อีกมากมาย จะว่าเป็นหนังอเมริกันเพื่ออเมริกัน(ที่ผ่านยุค 80 มา)ก็คงได้(แหละมัง) (รวมถึงอาจจะชาวชนชาติอื่นที่มีบริบทใกล้เคียงหรือแบบเดียวกันนี้) เพราะงั้นผมจึงอาจไม่อินหนังเท่าพวกเขา
แต่ว่าแม้ผมไม่อาจอินเท่าพวกเขาได้เพราะไม่ได้ผ่านอะไรแบบเดียวกันมาขนาดนั้น แต่หนังก็ยังดูสนุกได้หน้าตาเฉย คือแม้จะขาดความประทับใจในระดับเดียวกับคำโปรย และไม่ได้ทำให้ผมนึกถึงเพื่อนหรือช่วงเวลาเก่าที่ได้เฮฮากับเพื่อนๆขนาดนั้น (เพราะผมไม่อาจห่ามสู้ได้ แถมไม่ได้เป็นนักกีฬาเบสบอล - ยังดีที่รู้กติกาเบสบอล - และชอบอ่านมังงะเบสบอลโดย อาดาจิ มิซึรุ - -) แถมตัวละครในเรื่องก็ไมได้มาดราม่าใหญ่ลูสเซอร์ขี้แพ้ต้องตามฝันเอาชนะพวกมันให้ได้อีกต่างหาก แต่ตัวละครแต่ละตัวก็มีชีวิตชีวาบ้าบอในแบบของพวกเขามาก แถมดูเป็นธรรมชาติอย่างไม่น่าเชื่อไม่ว่าจะในบทสติมากหน่อยหรือสติน้อยหน่อยบ้ามากหรือบ้าน้อยก็ตาม (จนบางทีจู่ๆผมก็สงสัยขึ้นมาว่า นี่เขาก็เอาเด็กสมัยนี้มาแสดงเป็นเด็กสมัยโน้น ถ้าไม่ใช่ว่าเดี๋ยวนี้เด็ก(อเมริกัน)ก็ห่ามๆพอกันกับสมัยโน้น นี่มันก็แสดงได้ยังกะเป็นตัว(เด็กสมัยโน้น)จริง(ๆ)เลยนะ เฮ้ย) ทำให้แต่ละคนมีความเป็นตัวของตัวเองและมีเสน่ห์ได้อย่างไม่น่าเชื่อ(และก็บ้าบอแตกต่างกันไป - แม้ว่าบางคนเราคงไม่อยากเข้าใกล้ก็ตาม) ทั้งชายและหญิง ทั้งบทมากบทน้อยทีเดียว เหตุการณ์วุ่นวายตุงนังวายป่วงทั้งหลายแหล่ ถึงจะดูมั่วเละตามบรรยากาศหนังและตัวละคร แต่มันก็ไม่สับสนและดูเป็นธรรมชาติมากเหมือนกัน คือ ผมก็รู้สึกถึงความเป็นธรรมชาติทำนองนี้ในหนังของ ริชาร์ด ลิงเลเตอร์ แหละ แต่ในเรื่องนี้ด้วยความที่ตัวละครมันเยอะมาก ตัวละครทุกตัว คือ นักแสดงนี่ดูราวกับเป็นคนๆนั้นในหนังเลย ทั้งความบ้า นิสัยเฉพาะตัว การพูดจา คือมันสนุกที่ได้ติดตามดูพวกเขาบ้าบอไปเรื่อย โดยไม่ได้มีแกนเรื่องอะไรชัดเจน ดราม่าที่แรกเข้ามาระหว่างเรื่องก็ดูเนียนมาก จะเรื่องเล็กน้อยเรื่องใหญ่ แพ้ปิงปอง ดีดนิ้ว หลีสาว ฯลฯ แถมช่วงที่เป็นซีน เบสบอล แม้จะสั้นๆ ผมยังรู้สึกว่ากระทั่งซีนแบบนี้ก็ยังมีความลุ้นในช่วงนี้ในแบบเกมกีฬาได้อีกต่างหาก จนอยากไปหา Bad News Bears หนังรีเมคเกี่ยวกับทีมเบสบอลโรงเรียนที่ ริชาร์ด ลิงเลเตอร์ กำกับ แต่คำวิจารณ์ไม่ค่อยดีมาดูซะให้ได้ ซะอย่างนั้น เรื่องมาสอนคุณธรรมอะไรก็ไม่มี (ถ้าเรื่องปรัชญาชีวิตที่ฟังแล้วก็ไม่แน่ว่ารู้เรื่องไหมเวลาเขาพูดกันไปกันมาล่ะก็มี) มียกพวกลุยไรงี้บ้าง แต่ทั้งหมดทั้งมวลก็ยังดูสนุกได้หน้าตาเฉย ทั้งที่ส่วนใหญ่มันไม่ใช่เรื่องของผมเลย...
เพราะงั้นทั้งที่ไม่ค่อยเกี่ยวกับช่วงวัยรุ่นของผมมาก เท่ากับวัยรุ่นที่อเมริกา (หรือบางคนที่คงจะห่ามกว่าผมอาจใกล้เคียงกว่า) เบสบอลก็เล่นไม่เป็น (ยังดีที่รู้กติกา) แต่เรื่องราวของวัยรุ่นห่ามเกรียนที่มีทั้งมุมยี้ๆ ไรอ่ะ มุมน่ารัก ฯลฯ นักแสดงหญิงชายทุกคน แสดงเป็นตัวละครได้ราวกับเป็นตัวเขาเอง (ซึ่งอาจเลือกมาตรงบุคลิกเสียเลยก็ได้? อันนี้ไม่รู้เหมือนกัน?) เหตุการณ์บ้าๆบอๆทั้งหมดทั้งปวงก็บ้าๆบอๆอย่างเป็นธรรมชาติ ความไร้เดียงสา จริงจัง และฮอร์โมน ในช่วงวัยรุ่น (ซึ่งอาจใกล้เคียงกัน) พร้อมหลายเพลงฮิต(แหละมัง?)ในยุคนั้น ผ่านเหตุการณ์ก่อนเปิดเรียนที่ดูจะไม่ได้มีจุดมุ่งหมายอะไรชัดๆนอกจากนำเสนอ 'ชีวิต' ใน 'พื้นที่' ของพวกเขาเหล่าวัยรุ่นในยุคนั้น ก็ถูกถ่ายทอดผ่านการกำกับของ ริชาร์ด ลิงเลเตอร์ ได้อย่างสนุกสนานน่างุนงงทีเดียว (ยังมีให้หนุกตอนเครดิตจบด้วย)
แม้จะให้คะแนนความประทับใจไม่ได้เท่าสรรพคุณในคำโปรย(ซึ่งเจ้าของคำโปรยเหล่านั้นคงอินตามชีวิตของพวกเขามากกว่าผม)เป็นแน่ แต่มันก็ยังสนุก อย่างน่างง 8.1 คะแนน ก็ต้องให้คะแนน ริชาร์ด ลิงเลเตอร์ (และนักแสดง) ไปล่ะครับ
ยังพอมีรอบกลับมาฉายให้ดูกัน สนใจความงงของผม(และของพวกเขาด้วย) ลองหาดูกันนะ
นึกถึง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น